So var eg heime, so var det jul. Det var noko eg hadde gløymd: korleis Fusa-menneska er i fleire kategoriar: Dei gamle, fantastiske venene. Familien, i utvida forstand.* Dei som det er veldig triveleg å treffe og slå av ein prat med. Og resten - underhaldningsverdien. Det er kanskje arrogant av meg å seie det, men slik vil det gjerne alltid vere: på ein stad som dette der puben er omlag like stor som husværet eg bur i og det er dei same menneska der alltid vil det alltid vere nokon som ikkje er heilt min stil. For å seie det fint. Men det er det som er sjarmen med å vere heime. Underhaldningsmessig var puben omlag som danskebåten i kveld, med ein mann med synthiseiser som spela gode gamle songar. Alt frå ABBA til The Actor til Summer of 69 til alt anna du kan tru. Det som ikkje var så danskebåtsaktig var prisane, men det er vel noko med sjarmen det og.

Det aller beste med å vere heime er likevel dette: generasjonsfest! I kveld var det smalahovemiddag i eldhuset i hagen vår. Mykje god mat, mykje god drikke og ein balje med feitt og bein. So var det bading i stampen eller tur på puben etter behag.

(* For utfyllande informasjon om det utvida familiebegrepet, sjå nettstaden til bror. For ordens skuld: Storfamilien er alle frå Eikelandsosen, men me er ikkje i familie i blod, berre sjel.)