Liv i dur og moll heiter boka eg fann i hylla hjå Besto i dag. Ho er skriven av Arna Audhild Våge og utgjeven i 1943 på Fonna Forlag. På tittelsida, i handskrift: Til lukka med 20 års-dagen, Kari! Frå Ruth og Ingebjørg

Liv er ung og ven og ber på ein tung løyndom som ho prøver å ikkje tenka på medan ho tek pianotimar hjå ein slesking og venter på å debutera på konsertscena. Og so møter ho Tore. Tore! Det er so vakkert og friskt og positivt. Og det kunne dei vel trenga i 1943. Eg siterer:

"Dei lauvrike trekronene tøygde dei sumarfriske greinene sine over vegen til kvarandre og møttest som i kjærleik og skjønsemd og helsa god sumar og velkomen att i all den grøne lauvstasen. Det var som kvart lauvblekkja tøygde seg ut og opp og sa: Sjå på kmeg! Sjå kor livsårane er vent avteikna i meg. Sjå kor eg skjelv i sæl vårkjensle! Er eg ikkje ven? Er eg ikkje eit av undera i Guds skaparverk?

Men under trekronene reika ungdomen. Unggjentor i blomstrute, frisklete kjolar smaug seg kjælne opp med sidone av breiherda unggutar i ljos gabardin og knivkvass press i buksebeina."

Finn fram den frisklete kjolen! Kven vil vera med å reika til helga?