Då var jula over, og det nye året er byrja. Det blir eit år eg har heilt passe store voner til. Det største og nyaste var i august då eg for alvor skulle inntre i dette nye vervet. Dette året me byrjer på no blir soleis fyrst og framst ei fortsetjing på det som har vore. Og forsetta blir deretter: å framleis gjere so godt eg kan. Men eg ynskjer meg ein plan for hausten, og eg gler meg til å klippa håret.


Visekongen er i eksil. Han har abdisert og reist. Det var ein vakker, men også særs trist avskilseremoni i Fusa Kyrkje på nyttårsaftan. Då Kongen heldt tale var det mange raudkanta auge å sjå. No er han reist og eg er trist. Fusa kjem aldri til å bli det same att!