Det er ikkje 17.mai meir, men eg har ikkje lagt meg enno, og slik sett er det faktisk nettopp dette det er: 17.mai, dagen då eg pompøsitet, bunad og flagg er heilt okei. Eg er ikkje redd for dei store orda, eg kan godt sei: "det handlar mykje om å elske" og meine det heilt. Eg kan tilogmed sei "Å tene Studentersamfundet best mogleg vil vere hovudoppgåva i mi gjerning" med ein viss dose "meiner det", sjølv om det var ein tøysete rip-off frå Are Kalvø sin festtale.

Eg likar marsipankak og sjampanje, eg likar øl. Eg likar folk i bunadar og eg likar i det heile tatt ei slik kjensle av samskap som 17.mai tilskipinga i storsalen, samfundet skaper. Jaaaaaaaaaaa!