Urtete i glas, det var ikkje fleire reine koppar her på hybelen. I stad gjekk det i døra, men det var ingen der då eg såg etter. Eg gjekk ut i gongen, men det var ikkje lydar av skritt i ei einaste retning. Det var passe skummelt, her eg er, nesten aleine i eit kjempestort murhus frå 1929.

Heldigvis kjem Ane snart, då vert det tryggare. Eg har sett på kaffi til deg, Ane!