Framtida gjer meg kvalm. Då eg kom heim frå ein regntung spasertur til likningskontoret, 
der eg oppjusterte skattakortet, høyrde mamma på Sivert Høyem. Wasnt it ironic? Yes it was, for då eg kom inn døra song Siverten: "Now I`ve slept for three days straight. January third has found me waiting. January third has found me waiting." Og det kvalmande skjebneironiske hadde ikkje noko med resten av teksten å gjera, men det var nettopp dette med dagens dato, ventinga og sovinga som passa. Nattevaktene i jula har gjort store ting med døgnrytmen min. I går sov eg bokstavleg tala heile dagen, eg var kun vaken då eg åt middag og då eg prøvde å lesa litt etter middagen. Elles sov eg og sov eg heilt til eg vakna kvart på fem i natt/dag tidleg, spill vaken og ikkje i stand til å sova eit minutt lenger. January third starta soleis på kjøkenet med "Kennedys hjerne" av Henning Mankell, 
havregraut og eit par koppar kaffi. Spaserturen i regnet var prega av Den Store Framtidsgrublinga, og eg berre ventar på ein Den Geniale Ideen, Den Store Planen, eller nokon som skal til å kome eller noko slikt. Det einaste eg veit er at det blir ikkje nokon bachelorgrad på frk. Raunsgard i år heller. Verken i tysk eller noko anna.

Ja, og so til førre tevling. Astrid hadde rett sjølvsagt, for Astrid var der då eg tok biletet og det, vener, det er fusk.
Difor vert biletet frå jula i familien Raunsgard av nettopp Astrid, der ho sender melding frå
mobiletelefonen min og har på seg smykket ho fekk av meg og Heine.