Medan eg skriv høyrer eg meg sjølv på radioen. Knis. Det blir presentert som ei glad-sak og at eg er superglad for og einig i dette forslaget; studiepoeng for frivillig engasjement. Men eg er ikkje ubetinga einig.

Det er flott at universitet og høgskule kan vise i praksis at dei set pris på frivilligheitskulturen. No kjenner eg mest til Trondheim, men her er det ikkje måte på kor mange godord me får. Dette skulle for øvrig berre mangla, for Samfundet, UKA, ISFiT, NTNUI og med meir er ein enormt viktig del av student-Trondheim. Men eg trur ikkje måten dei skisserer det på, med 10 studiepoeng for verv/praksis i frivillig arbeid bakt inn i ein bachelorgrad er måten å gjere det på. På denne måten blir berre dei som har ein hobby som samsvarar med utdanninga belønna, og ikkje dei som vel å drive med noko heilt anna enn studia. Ein mediestudent som skriv i studentavisa vil få desse poenga, men ei sivilingeniørspire vil ikkje få noko att for å vere med i studentteateret. Vidare lurer eg på kven som skal vurdere kriteria for å få desse poenga? Går det på mengden ansvar? Tid brukt?

Ledelse i Praksis er eit fag NTNU har tilbydd studentar med tunge verv i Samfundet, UKA og ISFiT dei siste åra. No er faget lagt ned, men me vonar voldsomt å få det tilbake. Dette er eit ledelsesfag der ein følger relevante førelesningar og skriv øvingar basert på pensum samt eigne leiarrøynsler. I tillegg til å gje ei verdifull avlasting på studieprogresjonen slik at ein kan forsetje det gode vennskap med lånekassen og samstundes bruke tid på vervet sitt er også dette faget verdifullt for organisasjonane. Faget er lærerikt og nyttig og kan slik bidra til kompetanseheving i det at leiarane ikkje treng å lære alt på intuisjon eller ved varierande kompetanseoverføring.

Eg tek sjølvkritikk for lange setningar.