Laurdag debuterte eg som ordstyrar i ein politisk debatt. Sundag prata eg på gudsteneste i Nidarosdomen. Måndag såg eg Ringenes herre: Atter ein konge, i går var eg hjå kjersti og såg fem episodar av ein serie som ingen kan tru at eg ikkje har sett før, ein serie som handlar om ei dame i new york og veninnene hennar. Ingen av dei har kjærast, men dei bedriver mykje samkvem med menn. Eg skriv ikkje namnet på serien, for eg er skeptisk til googling. Herregud, eg skriv meir om serien enn om dette: å prate i Nidarosdomen! Det har ein grunn: å ligge slakk i ein sofa med ei venninne og ete smash, det fins, det er vanleg.
Men å stå ved gullalteret å høyre si eiga stemme RUNGE i det store, vakre rommet: det fins nesten ikkje, det er aldeles ikkje vanleg. Eg vart så liten så liten, og turde nesten ikkje prate med den vanlege sjølvsikkerheita. Eg liker bileta til Håkon Bleken utruleg godt, og er ikkje einig med den ganske krasse kritikken og voldsomme diskusjonen i media over sommaren. Hadde eg orka skulle eg leita fram nokre lenker til diskusjonen - dersom nokon er veldig interessert får dei melda frå!

No skal eg på Samfundet og snakka meir om Samfundet. Det er stort sett det eg gjer for tida: snakka om Samfundet. (eg elsker det)