Thirteen i Dr. House er arveleg disponert for Huntingtons disease, her i Noreg også kjend som "Setesdalsrykkja". Ei rykkja høyres nesten ut som noko kjekt, men det er det ikkje. Det er ikkje so artig det heller. Thirteen er redd, og vil helst ikkje få vita om ho er sjuk før ho blir det for alvor. House, den kødden, byter ut den koffeinfrie kaffien hennar med ein koffeinhaldig for å skremme henne, for å få henne til å fortelja kva løyndomen hennar er, for ho er privat av seg, medan House er besett på å vite.


Eg høyrer på det fantasiske radioprogrammet Verdt å vite på p2 medan eg koker kikerter. Dei snakkar ikkje om House og Thirteen, dei snakkar om Huntingtons. Dei snakkar med ein nevrolog, og med ei som har skrive bok om å leve med sjukdommen. Sjukdommen går laus på både kropp og sinn, ein skjelv på ein måte som har blitt sagt at liknar på dans. Og so endrar ein personlegdom.

Det er ikkje noko Huntingtons i familien min. Men Parkinsons. Eg er ikkje redd, men eg tenker på det.