Etter påskeferien, når me kom heim til eit kaldt, roleg og litt skittent kollektiv føltes det godt å gå i gong med vårreingjering. Kjærasten tok kjøleskapet, eg tok badet. Der hadde nokon kjøpt inn vaskeserviettar til badet. Ein type til vindauge og glasflater, ein type til bad og kjøken. Den siste med sitronduft. Begge eingongs.

Det er deilig å ha vaska, og so utruleg lettvint å ikkje ha skitne klutar å måtta forhalde seg til etterpå. Men det er også flaut. Det er noko eg helst ikkje vil tenke på. Eit berg av søppel. Eit stort sett kvitt, men også grå og svartflekkete berg av eingongs vaskeklutar, med sitronduft, til bad. Det er veldig flaut. Det er eit komplisert reknestykkke å finna ut av om eg burde vere so flau som eg blir: for vil vaskemiddelet, varmvatnet og straumen som går med på å vaska fleirgongsklutane i lengda utgjere tap eller vinning for planeten og økosystemet i forhald til å bruka 2-5 eingongsklutar som går rett i bosset?

Eg vil gjerne gjere det eg kan, eg også, akkurat som Ingvill. Og hvis det kan hjelpa at eg bruker minst mogleg eingongs, so kan eg leva med det. Uansett kor lettvint det var i dag.