Tung tids tale

TUNG TIDS TALE
Det heiter ikkje: eg – no lenger.
Heretter heiter det: vi.
Eig du lykka så er ho ikkje lenger
berre di.
Alt det som bror din kan ta imot
av lykka di, må du gi.

Alt du kan løfte av børa til bror din,
må du ta på deg.
Det er mange ikring deg som frys,
ver du eit bål, strål varme ifrå deg!

Hender finn hender, herd stør herd,
barm slår varmt imot barm.
Det hjelper da litt, nokre få forfrosne,
at du er varm!

Haldis Moren Vesaas

Grand Canyon i Hjartet

Når Anakin Skywalker gjer etter for sinnet og angsten, når han lar det ytste mørket og den største ondskap sleppe laus - då drar han til jedi-tempelet og drep, massakrerer borna. The younglings.

Då eg såg det, på film, opna det seg eit botnlaust krater inni meg, fordi eg evner å leve meg inn i ting, og fordi det var ei so uendeleg forferdeleg og vond handling.

Men det er ikkje film i dag.

So krateret stenger seg ikkje når neste scene er noko fint og godt, noko som kjemper for dei gode kreftene. Krateret blir til eit grand canyon i hjartet, ei revne, eit sår som ikkje gror når alt går godt til slutt slik filmkjenslene er det. For korleis kan det gå godt til slutt?

Det er ikkje tenkt ondskap, det er ikkje produsert og fostra av fantasti. Det er som leopoldseplet i ei Nesbø bok, eit streif av noko ekte i ei fiktiv ramme. Og det ekte gjer so vondt.

Tankane våre, medkjensla vår som eit heilt folk går til dei som var der, Oslo, Utøya.

Til dei som har fått svar om familie og vener.

Til dei som venter på svar.

Men venner!

‎Mist ikke troen på mennesket. Mennesket er som et hav. Selv om noen få dråper er skitne, blir ikke havet skittent ~ Mahatma Gandhi

Ta vare på kvarandre!

Oslo, Oslo!

Eg har aldri vore so takknemleg for facebook og statusoppdateringar som i dag. For kvar som skriv eg er trygg, eller eg er i god behald blir eg litt lettare. For kvar usikre bit informasjon, særleg om Utøya (UNGDOMMAR!) blir eg tyngre og tyngre, meir og meir skremt.

Medkjensla mi går ut mot dei som ikkje får dei gode beskjedane.

Nasjonalismen og dei spissformulerte kommnetarane om innvandringskontroll gjer meg kvalm og redd, men følgande status frå facebook er ei spire av noko eg trur på:

Sammen bestemmer vi konsekvensene av ugjerningene. Ikke la hatet vinne.

Det er alltid tid for å ta vare på kvarandre, og no meir enn i går, og nokon gongar er det ekstra riktig med eit dikt:

Det heiter ikkje: eg - no lenger.
Heretter heiter det: vi.
Eig du lykka så er ho ikkje lenger
berre di:
Alt det som bror din kan ta imot
av lykka di, må di gi.

Alt du kan løfte av børa til bror din,
må du ta på deg.
Det er mange ikring deg som frys,
ver du eit bål, strål varme frå deg!

Hender finn hender, herd stør herd,
barm slår varmt imot barm.
Det hjelper da litt, nokre få forfrosne,
at du er varm!

Halldis Moren Vesaas

Botanisk Mysterium

Me var i Myrane.

Der fann me denne mystiske, vakre og velduftande blomen.


Er det nokon som veit kva den heiter? Eit heilt familieselskap var fullstendig blanke, ingen hadde sett den før. Både georgine og lilje er foreslått, og det botaniske mysteriet er blitt sommarens store nøtt.

Kva er den? Og kjem han til å overleve flyttinga til tante sin hage?